พระอภัยมณี

กรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมร ตื่นเต้นทุกเช้าที่ได้ทักทายแสงอาทิตย์บนสะพานลอยฟ้า BTS เสียงประกาศสถานีดังคลอเบาๆ กลิ่นข้าวเหนียวมะม่วงจากแม่ค้าข้างทางลอยมาแตะจมูก บ่งบอกถึงอีกวันอันสดใสที่จะได้มอบความรู้ ภาษา และความรักให้ลูกศิษย์ ม.ต้น-ปลาย ของฉัน… นี่คือชีวิตการเป็นครูไทย ที่กรุงเทพฯ ที่ฉันหลงรัก

ห้องเรียนไม่ใช่แค่สี่เหลี่ยมธรรมดา มันคือเวทีแสดงความคิด สนามประลองภาษา และพื้นที่ปลอดภัยสำหรับวิญญาณวัยรุ่นที่กำลังค้นหาตัวตน ฉันไม่ใช่แค่ครูคนหนึ่ง แต่เป็นเพื่อนเดินทาง ชวนพวกเขาตะลุยโลกวรรณกรรมไทย คีบกวีไทยไว้ใต้หมอน เถียงกันเรื่องพระเอกนางเอกละครวัยรุ่น ร้องเพลงลูกกรุงเพราะๆ ในคาเฟ่ย่านสยามสแควร์

เมื่อบทเรียนพาไปสู่เรื่อง พระอภัยมณี ฉันพาเด็กๆ นั่งเรือด่วนเจ้าพระยา ดื่มนมชมพู่ ชมพระปรางค์วัดอรุณฯ จินตนาการว่าเราล่องเรืออยู่กลางทะเล มองหาเงาเมืองมโนราห์ พอถึงบทเรียนเรื่องขุนช้างขุนแผน เราตระเวนชิมก๋วยเตี๋ยวเรือริมทาง ลองทายนิสัยตัวละครจากรสชาติก๋วยเตี๋ยวแต่ละชาม กลิ่นน้ำซุปกลายเป็นบทเรียนประวัติศาสตร์ กลิ่นกะทิกะกลายเป็นอารมณ์ของตัวละคร ช่างสนุกและน่าค้นหา

ไม่ใช่แค่บทเรียนในตำรา ฉันพาพวกเขาไปชุมชนคลองบางหลวง เรียนรู้วิถีชีวิตชาวมอญ ลิ้มรสขนมตาล ณ ตลาดน้อย ซึมซับกลิ่นธูปหอมและศิลปะวัดโพธิ์ ช่วยจัดงานลอยกระทง ณ สวนลุมพินี ท่ามกลางแสงจันทร์และเสียงเพลง… ทุกกิจกรรมไม่ใช่แค่ทัศนศึกษา แต่มันคือการปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความภูมิใจในวัฒนธรรมไทย

ในห้องเรียน ฉันเห็นประกายตาของเด็กผู้ชายที่เขียนนิทานเกี่ยวกับมังกรทอง ณ วัดพระแก้ว เห็นน้ำตาของเด็กผู้หญิงที่อ่านบทกวี "กวีบททิ้งทวน" จนเสียงสั่นคลอน เห็นรอยยิ้มของเด็กทั้งห้องที่ช่วยกันแต่งกลอนสี่สุภาพ จังหวะคำคล้องจองและสัมผัสอักษร บ่งบอกว่าภาษาไทยยังสวยงามและทรงพลังเสมอ

กรุงเทพฯ เมืองของฉัน เมืองอันแสนวุ่นวายแต่ไม่เคยเงียบเหงา มีมนต์เสน่ห์ที่หาที่ไหนไม่ได้ เด็กๆ ของฉันโตขึ้นท่ามกลางเสียงแตรรถแท็กซี่ แสงไฟนีออน และภาษาพูดสำเนียงเหน่อ พวกเขาเป็นลูกผสมระหว่างวิถีชีวิตแบบดั้งเดิมและความทันสมัย ฉันสอนพวกเขาไม่ใช่แค่ภาษาไทย แต่สอนให้รักในความเป็นไทย รักในรากเหง้า รักในหัวใจอันอบอุ่นของเมืองนี้

บางวันรู้สึกท้อแท้เหมือนปลาตะเพียนแหวกน้ำในคลองแสนคึกคัก แต่พอมองหน้าใสๆ ของเด็กๆ ความท้อแท้ก็หายไป เหลือเพียงพลังใจอยากถ่ายทอดคุณค่าของภาษาไทย อยากให้พวกเขารู้ว่าภาษาไทยไม่ใช่แค่เครื่องมือสื่อสาร แต่มันคือสะพานเชื่อมไปสู่อดีต ปัจจุบัน และอนาคต มันคือรหัสลับที่ไขกุญความเป็นไทย

นี่คือรักสามเส้าของฉัน รักกรุงเทพฯ เมืองที่อบอุ่น รักภาษาไทย ภาษาแห่งรอยยิ้ม และรักศิษย์ดั่งแก้วตาดวงใจ เด็กๆ ม.ต้น-ปลาย เหล่านี้เติบโตไปพร้อมกับฉัน พวกเขาจะกลายเป็นใคร ก็ล้วนมีภาษาไทยอยู่ในหัวใจ เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตพวกเขาเสมอ เหมือนกลิ่นกรุงเทพฯ ที่ติดตรึงจมูก พวกเขาจะไม่ลืมกลิ่นอายของภาษาไทย และไม่ลืมครูคนนี้อย่างฉัน